Als ik jou vraag “hoe gaat het me jou?” wil ik niet afgedaan worden met “goed hoor” of “z’n gangetje” of nog erger “druk”…
Ik wil het echte antwoord, het hele verhaal.
Ik wil altijd de lange versie als ik je vraag hoe het met je gaat.
Ik ben nooit zo goed geweest in ‘small talk’ of wel ‘koetjes en kalfjes’ gesprekken…
Ik vind ze ehm… saai, ik raak dan snel afgeleid… (nee niet alleen door mijn beetje ADHD).
Ik kan het heus wel…ik probeer het… het hoort nu eenmaal bij sociaal gedrag…
Maar toch… geef mij maar alles… “big talk”, “real talk” ruw, diep, rakend, triggerend, inspirerend, donker, licht, mooi, lelijk enz. maar vooral puur, echt.
Wie ben jij? Wat drijft jou, hoe denk jij? Hoe voel jij of juist niet? Wat houd je bezig? Waar kom je vandaan, wat heb je meegemaakt, wat heeft jou gevormd, waar wil je naar toe? Wat houd je tegen? Wie wil je zijn, hoe leef je, hoe wil je leven? Wat zijn je dromen en verlangens, wat zijn je angsten en schaduw kanten?
Vertel het maar. Ik luister. Ik ben aanwezig met alles in mij wat er bij mij speelt. Met compassie en liefde luister ik. En als nodig is deel ik mijn gedachten, ter inspiratie of steun vanuit aanwezigheid in liefde. Liefde voor jou en jouw verhaal.
Voor mij is dit verbinding… rauw, puur, echt… I really crave that…